وقتی به پسرم میگم چقدر دوستم داری میگه اندازه آسمون! انگار ما از همون بچگی یاد میگیریم واسه مهربونی هامون سقف تعیین کنیم، برای خوبی کردن به دیگران ، برای کمک کردن به اطرافیان... خیلی وقتا میگیم کمک به دیگران که از حد بگذره، میشه انجام وظیفه! خیلی از ما این حرفا رو میگیم.. وقتی دلمون واسه دوستمون تنگ میشه صبر میکنیم تا طرف زنگ بزنه آخه قبلا هزار بار زنگ زدیم و طرف به روی خودش نیاورده..! مگه چه ایرادی داره هان! واسه چیزهای بی مورد خودمون رو محدود میکنیم... محدودیت هایی که خیلی وقتا تبدیل میشه به جنگ اعصاب! چرا بجای اینکه واسه خوبی ها سقف بذاریم واسه خواسته هامون سقف نمیذاریم ؟ برای توقعاتی که از دیگران داریم .. برای آرزوهایی که نمیذارن خوشبختی رو لمس کنیم !!؟ نیازهای انسان بی نهایتن چرا سقف توقعاتمون رو کوتاه تر نمی کنیم! انسان های قانع خوشبخت ترین ها هستند و من خوشبخت ترین خواهم بود...
